Kwetsbaarheid

Juf, de kleintjes willen mee voetballen, maar dat willen we niet. "Waarom niet? " Omdat ze steeds gaan huilen als ze af zijn. "Ja dat kan. Wat is daar erg aan?" Dat vinden we niet leuk. "Iedereen huilt toch weleens, dat is toch niet erg? Dat is toch geen reden om niet mee te mogen doen? Huil jij weleens?" Ja, maar niet als ik af ben. "Het maakt niet of je moet huilen of lachen, dat mag er allemaal zijn. Zullen we eerst eens kijken hoe het gaat samen?" Ok dan.... Ze hadden de grootste lol samen en ik heb geen traan gezien😊

Hier begint het: onbewust wordt een klein kind wat huilt en zich kwetsbaar opstelt al veroordeeld. Als jij huilt mag je niet meedoen🙁 Kinderen zouden dus eigenlijk al moeten leren dat emoties er mogen zijn in welke zin dan ook. Maar ja, wij als ouders geven dat voorbeeld al generaties lang. Zeker als jongen en man zijnde, dan mag je je kwetsbaarheid niet laten zien.

Je kwetsbaar opstellen wordt als zwak gezien, terwijl dat juist zo ontzettend mooi is. Je bent er nl. Niet minder mooi of minder aardig door. Het siert je juist, want je laat precies zien wat er zich in jou afspeelt.

De gevolgen zijn, van het oordelen en mensen in hokjes plaatsen, dat we steeds verder van onszelf verwijderd raken en de verbinding met onze mooie krachtige Ik verliezen....

We gaan ons anders gedragen dan wie we werkelijk zijn en gaan ons aanpassen aan de wensen van de maatschappij. Uiteindelijk weten we niet eens meer wie we zelf zijn en wat wij zelf willen.

Als we ruim volwassen zijn willen we weer terug naar de basis, de basis van onze eigen unieke persoonlijkheid. Het innerlijk kind vraagt erom, want die voelde zich niet gezien en gehoord.....

Heel belangrijk om de basis in onze kinderen direct goed te vormen ❤, zodat zij gespaard blijven voor de lange weg, die wij hebben moeten gaan. Waarin ze zich kwetsbaar op mogen stellen zonder oordeel en waarbij ze gelukkig mogen zijn met hun prachtige mooie pure Ik en de daarbij behorende emoties.

Lieve groetjes, Pauline 🍀

Kwetsbaar maar mooi